Het jonge technologiebedrijf Spritz steekt zijn ambities niet onder stoelen of banken. Met hun eerste app mikken ze op niets minder dan een revolutie in de manier waarop we lezen. Daartoe ontwikkelde het bedrijf een op het eerste gezicht innovatief staaltje technologie: Spritz laat zinnen, alinea’s en pagina’s voor wat ze zijn, en vuurt in plaats daarvan de woorden één voor één in sneltempo op onze ogen af. Het uitgangspunt? De oogbewegingen die we maken tijdens het lezen zijn een verspilling van tijd en energie. Neem je die weg, dan lezen we dubbel zo snel en efficiënt. Wie wat meer oefent, kan de snelheid zelfs opdrijven tot maar liefst 1000 woorden per minuut. De uitgekiende mediacampagne waarmee Spritz recent sociale netwerken en nieuwssites bestormt, belooft dat we straks ‘The Hobbit’ in anderhalf uur verslinden. Ook al is deapp officieel nog niet uit, nu al lijkt de wereld storm te lopen voor Spritz. In dit artikel nemen we de wetenschappelijke ondersteuning voor het ‘lezen van de toekomst’ kritisch onder de loep.
Weg met oogbewegingen
Ook al kost lezen ons ogenschijnlijk geen moeite, ons brein klokt wel degelijk overuren om de enorme lappen tekst te verwerken die we dagelijks op ons bord krijgen. Lezen is dan ook een complex proces. Zo houden onze ogen lang niet halt bij ieder woord van de zin. Ons brein kiest strategisch locaties uit waarop we onze blik richten en stuurt vervolgens de ogen aan om naar een punt verderop in de zin te springen. Als we struikelen over de betekenis van een woord, blijft onze blik wat langer hangen. Bij complexe zinnen, die vaak een wat moeilijkere zinsstructuur kennen, keren we graag al eens terug. Tijdens het lezen zijn onze ogen dus voortdurend in beweging. En dat kost tijd. De ontwikkelaars van Spritz claimen dat we hier 80% van onze leestijd aan toewijden.
Hoe we normaal gesproken een tekst lezen.
Door deze oogbewegingen overbodig te maken, zouden we bijgevolg onze leessnelheid aanzienlijk kunnen verhogen. Een veelgebruikte methode bestaat erin de woorden van een zin één voor één aan te bieden in een lange, onafgebroken stroom. Veel leesversnellers op de markt berusten op dit principe. Waar een gemiddelde lezer gemiddeld zo’n 220 woorden per minuut verwerkt, kan een leesversneller het tempo opdrijven naar 500 of zelfs 1000 woorden per minuut. Spritz onderscheidt zich van de concurrentie door rekening te houden met de positie binnen een woord waarop de ogen zich best richten om snel de betekenis te achterhalen. De software lijnt elk woord uit op dit optimale punt en kleurt de bijhorende letter rood. Die positie ligt in het algemeen iets meer naar links. Andere leesversnellers bieden elk woord gecentreerd aan. Het team achter Spritz beweert dat dit een extra inspanning van de lezer vergt, omdat die de ogen alsnog wat naar links moet bewegen om de tekst goed te begrijpen.
Bij klassieke leesversnellers (links) vraagt een goed tekstbegrip volgens Spritz alsnog om kleine oogbewegingen. Spritz (rechts) lijnt de woorden op het optimale leespunt uit.
Lezen en de wetenschap
De ontwikkelaars van Spritz lieten zich duidelijk inspireren door jarenlang psychologisch onderzoek naar taalverwerking. Zo is er afdoende bewijs dat de snelheid waarmee we lezen en woorden begrijpen sterk afhangt van de positie in het woord waar onze blik op valt. Richten we de ogen op het punt links van het midden, lezen we zowel korte als lange(re) woorden een stuk vlotter. Door deze positie te accentueren, helpt Spritz de lezer een stuk vooruit. Op dit vlak heeft de software dan ook een streepje voor op de concurrerende leesversnellers.
Ook het idee om woorden één voor één in een ononderbroken stroom aan te bieden, ontlenen leesversnellers aan de psychologie. Met dit soort snelle seriële presentatiewordt al sinds de vroege jaren ’60 geëxperimenteerd. Zo toonde onderzoek zo’n dertig jaar geleden reeds aan dat de methode goed werkt voor enkele zinnen of korte brokken tekst. Bij langere lappen tekst gaat snelle presentatie echter ten koste van tekstbegrip. Proefpersonen die de tekst scanden op zoek naar belangrijke steekwoorden, slaagden er beter in de inhoud te vatten en te onthouden dan de proefpersonen die lazen via de seriële presentatie methode.
Bovendien lijken tekstversnellers een andere robuuste bevinding uit de cognitieve psychologie over het hoofd te zien: de attentional blink, de blinde vlek in onze aandacht. Deze blinde vlek wordt doorgaans aangetoond door proefpersonen te vragen letters te detecteren temidden van een reeks cijfers. Net als bij Spritz, wordt deze reeks één voor één en in een snel tempo op de proefpersonen afgevuurd. Die slagen er gewoonlijk perfect in om de eerste letter te detecteren. Komt de tweede letter echter niet veel later na de eerste, dan zien de proefpersonen deze doorgaans over het hoofd. Het is alsof ons brein even knippert, en kortstondig enkele visuele prikkels laat passeren om eerder aangeboden informatie beter te kunnen verwerken. Zeker op hogere snelheden, is het niet ondenkbaar dat deze attentional blink roet in het eten komt gooien tijdens het spritzen.
In dit taakje wordt de tweede letter (A) doorgaans niet gezien, als die snel genoeg na de eerste letter (D) komt. Alsof de hersenen even knipperen, en daardoor informatie missen.
Tenslotte kan men zich ook vragen stellen bij de claim van de Spritz-ontwikkelaars dat we tijdens het lezen tot 80% van onze tijd ‘verspillen’ aan oogbewegingen. Die oogbewegingen gaan namelijk sneller dan gelijk welke andere menselijke spierreactie. Tijdens het lezen neemt zo’n oogbeweging gemiddeld 30 milliseconden in beslag. Daarnaast is het ook zo dat we bij het ‘normale’ lezen niet enkel het woord waarop we onze ogen richten, maar ook een flink stuk daarnaast (zo’n 10 à 15 karakters rechts ervan) verwerken. Zodoende ‘weet’ het brein alvast waar in de tekst onze ogen nadien even horen stil te staan. Het meest tijdrovend zijn de oogbewegingen die ons een stukje terug in de tekst nemen. Als we een zin een eerste maal niet helemaal begrepen hebben, of een passage even willen opnieuw lezen, springen onze ogen vaak terug. Dit kost uiteraard tijd, maar is wel essentieel voor ons tekstbegrip. Het is niet verwonderlijk dat dit vooral afhankelijk blijkt van de tekstmoeilijkheid. In Spritz raast de tekst evenwel onverbiddelijk voort.
Weg met boeken?
Spritz komt voor het eerst op de markt als blikvanger van de nieuwste generatie Samsung smartphones en smartwatches. En op de kleine displays van die toestellen lijkt de software dan ook het best tot zijn recht te komen. De snelle stroom aan woorden maakt scrollen, pannen, in- en uitzoomen overbodig. Wie straks kort de hoofdpunten van het nieuws wil doornemen en vlot een mail of sms’je wil lezen, heeft er met Spritz hoogstwaarschijnlijk een bondgenoot bij.
Stellen dat Spritz niet veel later ook boeken overbodig maakt, lijkt evenwel een brug te ver. Alle wetenschappelijke studies naar snellezen wijzen er op dat de gewonnen tijd vaak ten koste gaat van het begrip. Een mooie of moeilijke tekst vraagt immers vaak een herhaalde lezing, of een moment om alles even te laten inwerken. Vooraleer onafhankelijk onderzoek uitwijst dat spritzen tekstbegrip niet in de weg staat (of zelfs verbetert, zoals de ontwikkelaars beweren), lijkt enige terughoudendheid rond de marketingstunt van Spritz op haar plaats. Ook acteur en regisseur Woody Allen bleek niet meteen onder de indruk van een spoedcursus snellezen: “I took a speed reading course and read ‘War and Peace’ in twenty minutes. It involves Russia”.
Besluit
Technologiebedrijf Spritz heeft met zijn snelleessoftware een interessant product en een strak gecoördineerde mediacampagne uitgedacht. Spritz leent zich mogelijk prima voor een snelle update van nieuws en e-mailberichten op de smartphone van de toekomst, maar valt hoogstwaarschijnlijk te licht uit om het traditionele lezen volledig te vervangen. Wie graag een tekst ten gronde begrijpt, liever niet te veel woorden mist en af en toe wil terugkeren naar een moeilijke of mooie tekstpassage, is voorlopig een stuk beter af met een ouderwets boek. Ook studenten richten zich nog steeds beter op hun studieboeken dan op hun smartphone, willen ze op het examen een goede beurt maken.
Auteurs
Wout Duthoo en Durk Talsma
Durk Talsma, geboren te Dokkum (NL), 1969, studeerde psychologie aan de rijksuniversiteit Groningen, waar hij in 1996 afstudeerde in de psychologische functieleer. Hij behaalde zijn doctoraat aan de Universiteit van Amsterdam in 2001, op basis van een proefschrift over de invloed van aandacht op auditieve en visuele waarneming. Sindsdien heeft hij onder andere in de Verenigde Staten en Canada onderzoek gedaan. Momenteel is hij als Docent “Geheugen en Cognitie” verbonden aan de vakgroep experimentele psychologie van de UGent.
Wout Duthoo is postdoctoraal onderzoeker aan de vakgroep Experimentele Psychologie van de UGent. Hij onderzoekt hoe mensen optimaal hun aandacht weten te verdelen en sturen. Daarnaast probeert hij aan de hand van de EEG-methode de onderliggende hersenmechanismen beter te begrijpen. Hij is ook geïnteresseerd in (afwijkende) aandachtsprocessen in neurologische patiënten.
